dwelling

  1. Noun konut, ev, mesken, ikametgâh.
    dwelling-house: ev, konut.
vasat üstü konut
apartmanda oturma.
şirket lojmanı
(Br) konut fonu ile finanse edilen ev
kalabalık ev
aile meskeni
döşeli konut
sanayi konutu
göl evi/konutu: göllerin sığ yerinde kazıklar üzerine kurulan ev.
bir ikametgâhın kiraya verilmesi
sefil oturacak yer
örnek konut
bir meskene taşınma
kiralık konutlar
birden çok kiracıların oturduğu konut
birden çok ailenin barındığı konut
yakında oturan
resmi ikametgâh
mal sahibinin kendi oturduğu konut
kazık temelli ev
göl üstü ev
esas ikametgâh
özel ikametgâh
tek aile konutu
tek aile konutu
kiracılı konut
(sigorta) boş mesken
işçi konutu
oturacak yer
emlak kıymet takdiri
konuta değer biçme
konut Noun
mesken Noun
ikametgâh
oturacak yer
konut ünitesi
mesken
tek ailenin oturduğu mesken
kiracı meskeni olduğu gibi kiralamaktadır