befallen -> befall

  1. Fiil olmak, vaki olmak, vukua gelmek, vukubulmak, başına gelmek, uğramak, gelip çatmak
    . What has befall
    (him)? Ona ne oldu?
    Some misfortune must have befallen them: Başlarına (mutlaka) bir felaket gelmiştir.
    No one knows what strange fate befell him: Neye uğradığını kimse bilmiyor.